Column AD 27 juni 2020:
Regel alimentatie en zorgverdeling vóór de scheiding als je elkaar het beste gunt
Saskia Noort schrijft wekelijks over nieuws dat haar raakt. De schrijfster hekelt misdadige vechtscheidingen.
Ik ben nogal nerveus dezer dagen, omdat mijn nieuwe thriller Bonuskind net in de winkel ligt. En dan is er nogal wat om nerveus over te zijn. Over recensies, reacties, de mening van dierbaren. Maar daar wil ik het nu eigenlijk niet over hebben. Wel over de reden waarom ik Bonuskind heb geschreven. Over de 6000 kinderen die jaarlijks te maken hebben met ouders die in vechtscheiding liggen en de naar schatting 16.000 kinderen die ernstige last hebben van een scheiding die problematisch verloopt. Ouders die elkaar maar blijven beschadigen, ook al wonen ze niet meer bij elkaar, die kwaadspreken over de ander waar de kinderen bij zijn, of zelfs tegen de kinderen, die steeds maar weer vechten om geld, over omgangsregelingen, maar ook over de kleinste dingen als vergeten zwembroeken.
De coronacrisis heeft het hen vast niet makkelijker gemaakt vanwege de nieuwe regels die allerlei nieuwe aanleidingen tot conflict geven. Duizenden kinderen dus die voor het leven beschadigd raken, die een deel van hun leven voor de andere ouder moeten verzwijgen, die altijd op eieren lopen en non-stop in een loyaliteitsconflict verkeren.
Ik ken iemand wiens vader en moeder elkaar nog steeds niet willen tegenkomen op verjaardagen van kleinkinderen
,,Een echtscheiding is een vorm van kinderbeschadiging’’, zegt emeritus hoogleraar opvoedkunde Jo Hermanns in de Zembla-documentaire die mij zo raakte dat ik besloot deze thriller te schrijven vanuit het perspectief van een kind dat machteloos staat. Want kinderen hebben recht op liefdevolle ouders die er voor hen zijn en die in staat zijn hun conflicten op volwassen wijze op te lossen.
‘Criminal lawyers see bad people at their best, divorce lawyers see good people at their worst,’ is een quote uit de prachtige film Marriage Story, (te zien op Netflix) die de lading van vechtscheidende mensen zo mooi dekt. Goede mensen, die zich verliezen in een kansloze strijd, waar alleen advocaten rijker van worden. Het verbaast me iedere keer weer dat weldenkende stellen, die kranten lezen en dergelijke films en documentaires zien, zichzelf toch totaal verliezen als het op henzelf aankomt.
En dat kan een leven lang zo doorgaan. Ik ken iemand wiens vader en moeder elkaar nog steeds niet willen tegenkomen op verjaardagen van kleinkinderen. Als dit per ongeluk gebeurt, weigeren ze elkaar te groeten. De moeder heeft inmiddels terminale kanker en nog weigert haar ex-man de deur voor haar open te houden. Zo verdrietig. Zo zonde van de verloren jaren, de verspilde energie. Maar ook misdadig dit je kinderen en daarna kleinkinderen aan te doen.
Met het stijgen van het aantal echtscheidingen en dus ook vechtscheidingen, lijkt het mij een goed idee om de eventuele breuk, alimentatie en zorgverdeling al bij aanvang van het huwelijk (of samenlevingscontract) te regelen, wanneer de partners nog van elkaar houden en elkaar het beste gunnen. Opdat de scheiding niet meer voor de rechtbank hoeft te eindigen, maar bij een psycholoog die hen begeleidt met over rancune heen stappen en afscheid nemen. Om te voorkomen dat een gevecht over 25.000 euro niet eindigt met een advocatenrekening van 160.000 euro. Ook zou het te prijzen zijn als rancuneuze (schoon)ouders zich van bemoeienis zouden onthouden. Wees de liefste opa en oma, de liefste papa en mama, sta klaar en luister, maar houd je oordeel en emotie voor jezelf en je beste vrienden. Ga op boksen, dat helpt ook.
Alle columns van Saskia Noort vind je hier
Bron: AD 27 juni 2020